Wszyscy potrafią śpiewać! Ty także!

Szczepko i Tońko – Kazimierz Wajda i Henryk Vogelfänger – to legendarni artyści, którzy w latach 30. XX wieku podbili serca Polaków, tworząc jeden z najbardziej kultowych duetów radiowych i estradowych w historii polskiej rozrywki. Ich komediowe skecze, pełne humoru i lwowskiego sznytu, na stałe wpisały się w polską kulturę, a ich twórczość pozostaje żywa w pamięci wielu pokoleń. Kazimierz Wajda (Szczepko) i Henryk Vogelfänger (Tońcio) poznali się w Lwowie w latach 30. XX wieku, gdzie zaczęli swoją karierę artystyczną. Wajda pochodził z lwowskiej dzielnicy Gródecka, natomiast Vogelfänger, którego pseudonim sceniczny Tońcio był związany z parafią św. Antoniego, urodził się w Lwowie. Oboje od najmłodszych lat związani byli z kulturą lwowską – Wajda studiował na Politechnice Lwowskiej, a Vogelfänger, pochodzący z adwokackiej rodziny, miał początkowo inne plany życiowe. Ostatecznie jednak obaj wybrali karierę aktorską, co doprowadziło ich do stworzenia niezapomnianego duetu. W 1933 roku Wajda i Vogelfänger stworzyli duet, który zyskał ogromną popularność. Ich współpraca rozpoczęła się od występów w kabarecie oraz w radiu, a ich głównym projektem była audycja „Wesoła Lwowska Fala”. Audycja ta była absolutnym fenomenem radiowym, który porwał całą Polskę. Po raz pierwszy nadano ją 23 października 1932 roku, a program od razu zdobył ogromną popularność w całym kraju. Główna atrakcja audycji to właśnie skecze i dialogi w bałaku – gwarze lwowskich przedmieść, którą Szczepko i Tońcio spopularyzowali, wprowadzając ją na antenę Polskiego Radia. Bałak, którym posługiwali się artyści, był specyficznym, pełnym humoru i żargonu językiem, który odzwierciedlał życie lwowskich mieszkańców. Jego urok polegał na połączeniu słów pochodzących z różnych języków, takich jak niemiecki, ukraiński, jidysz czy slang przestępczy. Pomimo że bałak był traktowany z pogardą przez wyższe warstwy społeczne, Szczepko i Tońcio dzięki swojej popularności przywrócili mu należną wartość, stając się jego ambasadorami. Tońcio i Szczepcio występowali w wielu programach radiowych, które szybko stały się ogromnym sukcesem, a same audycje „Wesoła Lwowska Fala” przyciągały masy słuchaczy. Ludzie w całej Polsce, niezależnie od wieku, zbierali się przy radioodbiornikach, a kawiarnie i restauracje pustoszały, by móc posłuchać tych zabawnych skeczy. Z czasem program przerodził się w prawdziwy fenomen narodowy. Poczucie humoru Szczepka i Tońcia oraz ich charakterystyczne postacie – Szczepcio, cwany, sprytny chłopak z lwowskich przedmieść, oraz Tońcio, nieco bardziej naiwnego i zabawnego – stały się częścią tożsamości kulturowej ówczesnej Polski. W 1936 roku duet zadebiutował na ekranie filmowym w obrazie „Będzie lepiej”, a ich kolejny film, „Włóczęgi” (1939), również zdobył ogromne uznanie. Oprócz kariery filmowej, Szczepko i Tońcio występowali na estradzie, dając niezapomniane koncerty i przedstawienia. Podczas II wojny światowej, kiedy Lwów znalazł się w strefie wpływów ZSRR, artyści kontynuowali swoją działalność na uchodźstwie. Występowali m.in. w Rumunii, Francji i Włoszech, gdzie tworzyli Polish Soldiers Revue, będącym wersją lwowskiej fali dla polskiej emigracji. Duet Szczepko i Tońcio zyskał również popularność dzięki licznym nagraniom płytowym, na których można było usłyszeć ich skecze, dialogi i piosenki. Ich humor i charakterystyczne podejście do życia codziennego, pełne absurdów i sytuacji komicznych, były niezwykle cenione przez słuchaczy. W ciągu swojej kariery nagrali kilkadziesiąt płyt, które do dziś stanowią cenną część polskiego dziedzictwa muzycznego i kabaretowego.

Dwa Plus Jeden (2 Plus 1) – polski zespół muzyczny, który powstał w 1971 roku w Warszawie, jest jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiej muzyki popowej i rockowej lat 70. i 80. XX wieku. Jego historia to opowieść o dynamicznym rozwoju, licznych sukcesach krajowych i międzynarodowych, a także o zmianach stylistycznych i personalnych, które kształtowały twórczość grupy przez niemal dwie dekady. Zespół Dwa Plus Jeden został założony przez gitarzystę Janusza Kruka oraz flecistkę Elżbietę Dmoch, którzy wcześniej występowali w krótkotrwałej grupie Warszawskie Kuranty. Dołączył do nich Andrzej Rybiński, który jednak szybko opuścił formację, zakładając własny projekt „Andrzej i Eliza”. W jego miejsce do zespołu dołączył Andrzej Krzysztofik. Grupa rozpoczęła swoją działalność w 1971 roku, występując w warszawskim hotelu Bristol, a później zaczęła współpracować z kompozytorką Katarzyną Gärtner. 2 Plus 1 stało się jednym z pierwszych wykonawców jej utworów. W 1971 roku zespół zdobył popularność po występie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, gdzie otrzymał nagrodę za piosenkę „Nie zmogła go kula”. Przełomowy okazał się rok 1972, kiedy to piosenki „Czerwone słoneczko” i „Chodź, pomaluj mój świat” stały się wielkimi hitami. W tym samym roku ukazał się debiutancki album „Nowy wspaniały świat”, który zawierał także utwory takie jak „Wstawaj, szkoda dnia” i „Hej, dogonię lato”. Album sprzedał się w dużym nakładzie i uzyskał status złotej płyty. W 1973 roku grupa wystąpiła w niemieckim programie telewizyjnym „Disco”, a piosenka „Zjechaliśmy kapelą” spotkała się z ciepłym przyjęciem publiczności. Zespół kontynuował sukcesy na festiwalach, a w 1974 roku odbył swoją pierwszą trasę zagraniczną, występując w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Szkocji, Francji, Szwajcarii i Niemczech Zachodnich. Drugi album, „Wyspa dzieci” (1974), również odniósł sukces, zawierając takie przeboje jak „Na luzie” i „Gwiazda dnia”. Grupa zyskała uznanie nie tylko w Polsce, ale również w innych krajach Europy, a ich piosenka „Kołysanka matki” zdobyła trzecie miejsce na festiwalu w Sopocie.

Zespół SOFA to polska formacja muzyczna założona w 2003 roku w Toruniu, znana z unikalnego stylu łączącego elementy hip-hopu, soulu, funku, jazzu i R&B. Założycielami zespołu byli Adam Staszewski, Michał Bryndal, Tomasz Organek oraz Bartosz Staszkiewicz. Grupa szybko zyskała rozgłos dzięki dynamicznemu brzmieniu i odważnemu podejściu do muzyki, co wyróżniało ją na tle innych zespołów na polskiej scenie. W 2003 roku, krótko po założeniu, SOFA wystąpiła podczas eliminacji do festiwalu FAMA w Toruniu, a w finale w Świnoujściu towarzyszyła im wokalistka Ania Karamon. Niedługo później do zespołu dołączył raper pochodzący z RPA, Iwo „S.T.U.B.” Naumowicz, co wzbogaciło muzyczny styl grupy o nowe wpływy. W październiku tego samego roku nastąpiła zmiana wokalistki – Annę Karamon zastąpiła Katarzyna Kurzawska. W 2004 roku SOFA uczestniczyła w festiwalu 4 AM Hip-Hop Festival, a latem i jesienią zespół nagrał minialbum Wicked Skills. Nagrania wzbudziły zainteresowanie Hirka Wrony, znanego dziennikarza i znawcy muzyki, dzięki któremu grupa nawiązała współpracę z łódzkim raperem O.S.T.R. W 2005 roku skład SOFY zmienił się – perkusistę Michała Bryndala zastąpił Robert Markiewicz. Kolejnym kamieniem milowym dla zespołu było podpisanie kontraktu z wytwórnią Kayax w lipcu 2005 roku. Dzięki tej współpracy SOFA rozpoczęła prace nad debiutanckim albumem, Many Stylez, który miał premierę w maju 2006 roku. Pierwszy singiel „Moje życie to…” szybko zdobył popularność, a SOFA wystąpiła na festiwalu TOPtrendy w koncercie Trendy. Sukces ten przyniósł zespołowi statuetkę „Flisaka” oraz tytuł „Nowej Twarzy Roku” w plebiscycie „Toruńskie Gwiazdy”. W 2006 roku zespół osiągnął kolejny sukces, plasując się w finałowej piętnastce międzynarodowego Vena Festival, a dzięki głosom jury wystąpił na koncercie w londyńskim klubie Scala. Po zakończeniu trasy koncertowej zespół zrealizował teledysk do utworu „F.A.Q.”, który zawierał fragmenty występów, w tym koncertu nagranego w Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Wiosną 2007 roku SOFA została uhonorowana Fryderykiem w kategorii „Nowa Twarz Fonografii”, a także otrzymała nominację do prestiżowego Paszportu „Polityki”. Zespół wystąpił na KFPP w Opolu z piosenką „Szkoda słów”, a także zagrał przed amerykańską grupą The Black Eyed Peas w Warszawie. SOFA po raz drugi znalazła się w finale Vena Festival, tym razem z utworem „Keep On Shakin’”. W 2008 roku, podczas festiwalu „Toruńskie Gwiazdy”, zespół został wyróżniony certyfikatem Astra Registry, poświadczającym posiadanie własnej gwiazdy w konstelacji Wężownika.

My3 to prawdziwe odrodzenie dla polskiego "girlsbandingu". Bez wątpienia jest to girlsband z prawdziwego zdarzenia, w dodatku połączony z programem edukacyjnym dla nastolatków.

Zespół Sixteen to polska grupa popowa założona w 1997 roku, która od samego początku zdobyła popularność na krajowej scenie muzycznej. Swoją karierę zainicjowali singlem „Spadające myśli”, wydanym w czerwcu 1997 roku, który spotkał się z ciepłym przyjęciem słuchaczy i stanowił zapowiedź sukcesu ich debiutanckiego albumu. Album zatytułowany Lawa ukazał się w październiku tego samego roku i szybko zdobył status platynowej płyty, sprzedając się w nakładzie przekraczającym 100 tysięcy egzemplarzy. Debiutancki album przyniósł zespołowi rozpoznawalność oraz liczne nagrody i wyróżnienia. Sixteen zdobyli nagrodę PlayBox za najlepszy debiut radiowy 1997 roku, nominację do Fryderyka w kategorii Fonograficzny Debiut Roku oraz nagrodę magazynu Machina za debiut roku. Te wyróżnienia potwierdzały rosnącą popularność zespołu i jego wpływ na ówczesną scenę popową w Polsce. W 1998 roku Sixteen reprezentowali Polskę na 43. Konkursie Piosenki Eurowizji z utworem „To takie proste”. Pomimo dużego zainteresowania i nadziei fanów, występ zakończył się na 17. miejscu w finałowej klasyfikacji, co było wynikiem nieco poniżej oczekiwań zespołu i jego fanów. Jednak wkrótce potem zespół spotkała tragedia – 13 czerwca 1998 roku zmarł lider grupy i główny kompozytor Jarosław Pruszkowski. Jego śmierć była ogromnym ciosem dla grupy i przyczyniła się do rozpadu oryginalnego składu. Wokalistka Renata Dąbkowska rozpoczęła karierę solową, podczas gdy pozostała część zespołu zdecydowała się kontynuować działalność pod nową nazwą – Seventeen (lub czasem Sixteen-Seventeen).

Piosenki kibiców piłkarskich, przyśpiewki drużynowe oraz hymny drużyn piłkarskich są integralną częścią kultury futbolowej na całym świecie. Ich geneza, rozwój i znaczenie sięgają czasów początków współczesnego futbolu i mają głębokie korzenie w potrzebie przynależności, tożsamości oraz wsparcia drużynowego. Poniżej znajduje się szczegółowa analiza genezy, historii powstania, okoliczności śpiewania oraz ogólnego znaczenia tych elementów kultury kibicowskiej. Geneza piosenek kibicowskich sięga XIX wieku, kiedy futbol stawał się popularnym sportem w Wielkiej Brytanii. Początkowo kibice śpiewali melodie znanych pieśni ludowych, które były łatwo rozpoznawalne i dawały możliwość wspólnego śpiewania. Wraz z rozwojem futbolu i powstawaniem zorganizowanych klubów piłkarskich, pojawiła się potrzeba wyróżnienia się wśród różnych grup kibiców i podkreślenia swojej tożsamości. Kibice zaczęli komponować nowe teksty na melodie popularnych utworów muzycznych, które miały charakter wspierający drużynę i zachęcający do wspólnego kibicowania. W XX wieku kultura piłkarska stała się jeszcze bardziej widoczna, zwłaszcza po II wojnie światowej. Powstały wtedy liczne grupy kibicowskie, a kluby piłkarskie zaczęły dostrzegać znaczenie zorganizowanych przyśpiewek i piosenek jako sposobu budowania zaangażowania fanów. Również rozwój mediów, zwłaszcza telewizji, przyczynił się do popularyzacji pieśni kibicowskich na stadionach, gdyż kamery coraz częściej pokazywały reakcje fanów. W latach 60. i 70. piosenki kibicowskie zaczęły się mocno rozwijać, a różne kluby zaczęły rywalizować na poziomie "głośności" i kreatywności swoich przyśpiewek. W Anglii, kolebce piłki nożnej, piosenki takie jak „You'll Never Walk Alone” (hymn Liverpoolu) zaczęły być śpiewane przez całe stadiony, co przeniosło pieśni piłkarskie na nowy poziom popularności. Śpiewanie piosenek przez kibiców jest niezwykle ważnym elementem atmosfery piłkarskich meczów. Pieśni i przyśpiewki są śpiewane w różnych sytuacjach, a ich okoliczności mogą się różnić w zależności od drużyny, kraju i charakteru danego meczu. Początek meczu – Kibice często zaczynają śpiewać już na początku spotkania, gdy drużyny wychodzą na boisko. Wtedy często słychać hymny klubowe lub pieśni motywujące drużynę, co ma na celu wywołanie entuzjazmu zarówno wśród kibiców, jak i zawodników. Po strzelonej bramce – Strzelenie gola to jeden z najważniejszych momentów meczu, dlatego wiele piosenek powstaje specjalnie po to, by świętować ten sukces. Często są to krótkie, dynamiczne przyśpiewki, które wyrażają radość z prowadzenia drużyny. Kiedy drużyna przegrywa lub potrzebuje wsparcia – W sytuacjach, gdy drużyna znajduje się w trudnej sytuacji, kibice śpiewają, by okazać wsparcie i zachęcić zawodników do walki. W takich momentach śpiewane są utwory podkreślające jedność z drużyną i gotowość do wspierania jej niezależnie od wyniku. Po zakończeniu meczu – Bez względu na wynik, po zakończeniu meczu kibice często śpiewają pieśni wyrażające lojalność wobec swojego klubu. W przypadku zwycięstwa przyśpiewki są bardziej radosne i świętujące, natomiast po przegranej mają charakter wspierający. Derby i mecze o dużą stawkę – W trakcie rywalizacji z historycznymi przeciwnikami lub w kluczowych meczach sezonu, przyśpiewki stają się jeszcze bardziej intensywne i mają znaczenie mobilizacyjne. Kibice chcą podkreślić swoją wierność i przewagę nad rywalem, wyrażając to za pomocą humorystycznych, a czasem nawet prowokacyjnych piosenek.