Hymn

Utwór Sanah - Hymn jest pełen refleksji nad sensem życia, przeznaczeniem i relacją człowieka z Bogiem. Autor wyraża smutek i tęsknotę za obecnością Boga, nawet w obliczu piękna natury i kosmicznej otchłani.

W pierwszej strofie autor odwołuje się do zachodu słońca, symbolizującego koniec dnia lub życia. Choć zachód słońca jest piękny, to autor czuje się samotny i opuszczony. Wyraża to poprzez metaforyczne obrazy, takie jak rozlewająca się tęcza czy gasnąca gwiazda.

W kolejnej strofie autor kontynuuje opowieść, porównując siebie do małego dziecka, które płacze po matce. Jest to symbol lęku i poczucia opuszczenia. Patrząc na słońce, które znika za horyzontem, autor odczuwa smutek i przypomina sobie o krótkości ludzkiego życia.

W dalszej części tekstu autor opisuje swoje wędrówki po świecie, porównując je do pielgrzymki. Czuje się obcy i samotny, nie znając prawdziwego domu. Wyraża tęsknotę za stabilnością i poczuciem przynależności.

W kolejnych strofach autor zwraca się bezpośrednio do Boga, wyrażając swoje smutki i lęki. Czuje się bezradny i zagubiony wobec nieuchronności śmierci i nieznanego losu po niej. Mimo że ma wiarę, że Bóg go wspiera, to jednak odczuwa swoją małość wobec Boga i losu, który został mu przydzielony.

Na końcu autor podkreśla, że nawet modlitwy niewinnych dzieci nie są w stanie go uratować przed śmiercią czy nieznanym losem. Wyraża swoje rozterki i smutek związany z nieuniknionym końcem, ale również pokorę wobec Bożej woli. Całość utworu emanuje głębokim duchowym przeżyciem, podkreślając nietrwałość ludzkiego życia i tęsknotę za sensem i wspólnotą z Bogiem.