Wszyscy potrafią śpiewać! Ty także!

Hey to jeden z najważniejszych i najbardziej cenionych polskich zespołów rockowych, który swoją działalność rozpoczął w 1992 roku w Szczecinie. Jego założycielem był Piotr Banach, który wcześniej grał w różnych zespołach, m.in. Kolaborantach i Dum Dum. Zespół stał się symbolem rockowej sceny lat 90. i zdobył ogromną popularność dzięki charakterystycznemu brzmieniu, inspiracjom grunge’owym oraz unikalnemu połączeniu alternatywnego rocka z elementami elektroniki. Założenie Heya miało swoje korzenie w wcześniejszych projektach Piotra Banacha. W 1987 roku Banach dołączył do grupy Kolaboranci jako perkusista, gdzie poznał basistę Jacka Chrzanowskiego. Po kilku latach, w 1990 roku, Banach opuścił Kolaborantów i stworzył nową grupę – heavymetalowy zespół Dum Dum, w którym pierwszym wokalistą była Katarzyna Nosowska. Po rozstaniu z Dum Dum, Nosowska nagrywała wokale dla innych zespołów, a Banach zdecydował się na założenie nowej grupy – Hey. Do zespołu zaprosił Nosowską, basistę Marcina Macuka, gitarzystę Marcina Żabiełowicza oraz perkusistę Roberta Ligiewicza. Zespół rozpoczął swoją działalność w 1992 roku, kiedy to odbył pierwszy koncert na Rock Festiwalu w Kielcach, który zakończył się sukcesem. Zespół zyskał szybko popularność, a ich debiutancki album „Fire” wydany w 1993 roku stał się ogromnym sukcesem. Piosenki takie jak „Moja i twoja nadzieja” czy „Dreams” zdobyły szczyty Listy przebojów Programu Trzeciego, a sam album przekroczył sprzedaż 30 tysięcy egzemplarzy już po trzech tygodniach. Zespół zdobył również drugą nagrodę dziennikarzy na festiwalu w Jarocinie, co umożliwiło mu podpisanie kontraktu z wytwórnią Izabelin Studio. Po sukcesie debiutu, Hey stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych zespołów w Polsce, a okres "Heyomanii" trwał przez kilka kolejnych lat. W kolejnych latach zespół wydał jeszcze cztery albumy: „Ho!” (1994), „?” (1995), „Karmę” (1997) oraz „Hey” (1999). Kolejne płyty umacniały status zespołu na scenie polskiego rocka, choć w miarę upływu czasu zespół zmieniał swoje brzmienie, przechodząc na bardziej alternatywne, elektroniczne dźwięki. W 1999 roku, po wydaniu albumu „Hey”, z grupą pożegnał się Piotr Banach, co stało się punktem zwrotnym w historii zespołu. Po odejściu Banacha, do zespołu dołączył Paweł Krawczyk, który początkowo zastępował Banacha na koncertach, a w 2001 roku stał się stałym członkiem zespołu. Zmiana w składzie zespołu przyniosła ewolucję brzmienia, ograniczając rolę gitary i kierując się w stronę muzyki alternatywnej oraz elektronicznej. Z Krawczykiem w składzie zespół nagrał sześć kolejnych albumów: „[sic!]” (2001), „Music Music” (2003), „Echosystem” (2005), „Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!” (2009), „Do rycerzy, do szlachty, doo mieszczan” (2012) oraz „Błysk” (2016). W 2007 roku zespół wydał album koncertowy „MTV Unplugged”, który okazał się największym sukcesem komercyjnym w XXI wieku.

Któż nie zna „Białego misia”, „Ciao Italia” i innych wielkich przebojów grupy Top One. Może nie wszyscy przyznają się do słuchania muzyki disco polo na co dzień, jednak każdy z nas nie raz zapewne bawił się, chociażby na weselu, do skocznych rytmów tego gatunku. Disco polo to zjawisko na skalę międzynarodową i bez wątpienia najbardziej popularny gatunek muzyczny w Polsce. A sama grupa Top One należy do prekursorów tego trendu w muzyce. Top One powstało w 1989 roku z inicjatywy Pawła Kucharskiego, Sylwestra Raciborskiego, Mariusza Lubowieckiego i Macieja Jamroza. Ich muzyka była mocno inspirowana popularnym w latach 80-tych stylem italo disco.

Polska wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów. Zjawiskowa, utalentowana – tak najkrócej opisać można Małgorzatę Uściłowską, znaną pod pseudonimem Lanberry. Muzyk o niebanalnym głosie, który nie boi się eksperymentować z muzyką elektroniczną.

Hania Stach, urodzona 13 stycznia 1981 roku w Warszawie, jest polską wokalistką, kompozytorką i nauczycielką śpiewu. Jej siostra, Jagoda Stach, jest aktorką i piosenkarką. Hania rozpoczęła edukację muzyczną od szkoły podstawowej w klasie fortepianu, kontynuując naukę w średniej szkole muzycznej na Wydziale Rytmiki. Następnie ukończyła studia magisterskie na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, specjalizując się w wokalistyce jazzowej pod kierunkiem dr Anny Serafińskiej. W 2004 roku obroniła pracę magisterską oraz koncert dyplomowy, uzyskując tytuł magistra sztuki. W 2000 roku Hania zwyciężyła w jednym z odcinków programu "Szansa na sukces", wykonując utwór "To Atlanta" Edyty Górniak. W latach 2001–2002 śpiewała w chórkach u Natalii Kukulskiej. W 2002 roku wzięła udział w drugiej edycji programu "Idol", gdzie zajęła szóste miejsce, rezygnując z rywalizacji z powodów zdrowotnych. W 2003 roku podpisała kontrakt z wytwórnią Pomaton EMI, a 24 maja 2004 roku wydała debiutancki album zatytułowany "Hania Stach". Cztery dni później, z piosenką "Właśnie w taki dzień", zajęła czwarte miejsce podczas koncertu Premier na 41. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. 27 czerwca wystąpiła na koncercie Trendy podczas festiwalu TOP Trendy 2004, zdobywając drugie miejsce z utworami "End of the Road" i "Czas nas uczy pogody". W latach 2006–2008 Hania użyczała głosu postaci Gabrielli w polskiej wersji językowej filmów z serii "High School Musical", nagrywając również teledyski w duecie z Andrzejem Lampertem i Łukaszem Zagrobelnym. W 2007 roku z piosenką "Regroup" zajęła drugie miejsce w finale programu "Piosenka dla Europy 2007", będącego polskimi eliminacjami do Konkursu Piosenki Eurowizji.

Mira Zimińska-Sygietyńska, właściwie Maria Burzyńska (a dokładniej Marianna Magdalena Zimińska-Sygietyńska), urodziła się 22 lutego 1901 roku w Płocku. Jednak sama artystka często podawała jako swój rok urodzenia 1895, co pozostaje kwestią dyskusyjną w biograficznych zapisach. Była córką Jakuba Burzyńskiego, który wraz z żoną pracował w płockim teatrze – matka była bileterką i bufetową, a ojciec dekoratorem i maszynistą teatralnym. Od dzieciństwa Mira była oswojona z teatralnym życiem, a jej debiut sceniczny miał miejsce, gdy miała zaledwie siedem lat, w przedstawieniu Ich czworo Gabrieli Zapolskiej. Od tamtej pory teatr stał się jej życiową pasją. Jako młoda dziewczyna, Zimińska zaczęła występować w warszawskich kabaretach, zdobywając uznanie i popularność wśród inteligencji. W 1919 roku przeniosła się do Warszawy, gdzie jej talent zauważyli właściciele kabaretu Qui Pro Quo, który stał się jednym z najważniejszych miejsc na scenie kabaretowej międzywojennej Polski. W kolejnych latach jej występy w takich teatrach i kabaretach jak Morskie Oko, Cyrulik Warszawski czy Ali Baba przyniosły jej rozgłos i uczyniły ulubienicą warszawskiej publiczności. Mira była nie tylko aktorką, ale i konferansjerką, w pełni wykorzystując swój charyzmatyczny wdzięk i dowcip, dzięki czemu jej występy gromadziły rzesze fanów. W latach 1928–1938 oraz po wojnie w latach 1946–1948 grała także na deskach Teatru Polskiego, Ateneum oraz Teatru Kameralnego w Warszawie, gdzie podziwiano ją za umiejętności aktorskie zarówno w rolach dramatycznych, jak i komediowych. W 1929 roku, debiutując na deskach Teatru Polskiego, udowodniła swój niezwykły talent dramatyczny, czym zdobyła uznanie krytyków i publiczności. Równolegle rozwijała karierę filmową – zagrała w filmach epoki kina niemego, a także w produkcjach dźwiękowych, takich jak Ada to nie wypada i Manewry miłosne. W czasie II wojny światowej Zimińska-Sygietyńska była członkinią Armii Krajowej, a jej działalność artystyczna przybrała formę oporu wobec okupanta. Pisała antyhitlerowskie teksty piosenek dla ulicznych gazeciarzy, a w 1942 roku została aresztowana przez Niemców i osadzona na Pawiaku. Dzięki staraniom swojego przyszłego męża Tadeusza Sygietyńskiego oraz Adolfa Dymszy udało się ją uwolnić. Podczas powstania warszawskiego pełniła rolę pielęgniarki, a także występowała w Teatrze Frontowym Armii Krajowej. Po upadku powstania trafiła do obozu w Pruszkowie, a następnie do Tarczyna, skąd po wojnie wróciła do Warszawy. W 1948 roku, wspólnie z Tadeuszem Sygietyńskim, założyła Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze” – zespół, który wkrótce stał się symbolem polskiej kultury ludowej na arenie międzynarodowej. Po śmierci Sygietyńskiego w 1955 roku, Mira przejęła kierownictwo artystyczne „Mazowsza”, a w 1957 roku została jego dyrektorką, kierując zespołem aż do śmierci. Dzięki jej zaangażowaniu „Mazowsze” zdobyło międzynarodową sławę, reprezentując polski folklor i tradycję na całym świecie. W 1978 roku założyła również Dziecięcy Zespół Pieśni i Tańca „Varsovia” – znany jako „Małe Mazowsze”.

Historia grupy Universe to niesamowita podróż, pełna wzlotów i upadków. Radosnej twórczości i tragicznych momentów. Funkcjonujący na scenie muzycznej ponad 35 lat zespół swoje największe sukcesy odnosił w latach 80-tych. Wszystko zaczęło się od eliminacji do Ogólnopolskiego Młodzieżowego Przeglądu Piosenki w 1983 roku, zwycięstwo w którym pozwoliło wtedy jeszcze duetowi – Mirosławowi Bregule i Henrykowi Czichowi, wystąpić na Festiwalu w Opolu, na którym muzycy otrzymali drugie miejsce w koncercie „Promocje”. Piosenką, która pozwoliła osiągnąć ten sukces był znany i uwielbiany do dzisiaj „Mr. Lennon”.