Wszyscy potrafią śpiewać! Ty także!

Krystyna Giżowska (ur. 19 listopada 1954 w Wałbrzychu) to jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich piosenkarek, której kariera trwa już od ponad pięciu dekad. Jej utwory, pełne emocji i życiowej mądrości, zyskały ogromną popularność wśród szerokiej publiczności, a sama artystka stała się symbolem polskiej sceny muzycznej. Krystyna Giżowska urodziła się w Wałbrzychu i już w młodym wieku wykazała zainteresowanie muzyką. W 1968 roku, mając zaledwie 14 lat, zadebiutowała jako solistka w Zespole Pieśni i Tańca „Transportowiec” w Koszalinie. To był początek jej kariery muzycznej, która szybko zaczęła nabierać tempa. W tym samym roku wzięła udział w konkursie „Giełda Piosenki”, który był jednym z najważniejszych wydarzeń muzycznych tamtej epoki. Dzięki swojemu talentowi Giżowska dotarła do finału, gdzie poznała Ryszarda Balickiego oraz Ryszarda Poznakowskiego, z którymi nawiązała owocną współpracę w ramach ich big-bandu. Podczas 2. Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, artystka zdobyła drugie miejsce, co również znacząco wpłynęło na rozwój jej kariery. Jej sukcesy na scenie nie pozostały niezauważone, a kolejne wyróżnienia umocniły jej pozycję w polskim show-biznesie. Giżowska ukończyła Technikum Ekonomiczne, jednak to muzyka stała się jej pasją i drogą zawodową. W 1969 roku otrzymała honorową nagrodę od publiczności na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, co dało początek jej współpracy z wojskowymi zespołami – „Flotyllą” i „Radar”. To właśnie w tych zespołach miała okazję rozwijać swoje umiejętności wokalne pod okiem wybitnych pedagogów, takich jak Danuta Baduszkowa i Jacek Korczakowski. Pod ich przewodnictwem nauczyła się nie tylko dykcji, emisji głosu, ale także ruchu scenicznego, co pozwoliło jej stać się profesjonalną artystką estradową. Początek lat 70. był okresem, w którym Krystyna Giżowska zaczęła występować w wojskowych zespołach jako solistka. Jej profesjonalna kariera nabrała tempa w 1976 roku, kiedy to wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Soczi. Choć miała wówczas jeszcze skromny repertuar, jej technika śpiewu oraz doświadczenie estradowe pozwoliły jej zdobyć drugą nagrodę, co otworzyło jej drzwi do dalszej kariery.

Renata Zarębska, urodzona w 1965 roku, to wszechstronna polska artystka, która zdobyła uznanie jako aktorka, kaskaderka i artystka kabaretowa. Swoją karierę rozpoczęła jako nastolatka i od tamtej pory sukcesywnie budowała swoją pozycję na scenie i ekranie, wnosząc do polskiej kultury zarówno talent aktorski, jak i muzyczny. Pierwszy raz pojawiła się na ekranie w 1982 roku w filmie Jest mi lekko w reżyserii Janusza Kidawy. Do tego filmu Zarębska nagrała także piosenkę, co dało początek jej aktywności jako wokalistki. Cztery lata później, w 1986 roku, nagrała tytułowy utwór do filmu Komedianci z wczorajszej ulicy, pokazując swój talent muzyczny szerszej publiczności. Kolejnym etapem w jej karierze był rok 1987, kiedy to zagrała w filmie Do domu w reżyserii Janusza Zaorskiego. Następnie wystąpiła w serialu Królewskie sny, wcielając się w rolę Zofii Holszańskiej, co dało jej większą rozpoznawalność i umocniło jej pozycję na ekranie. Po ukończeniu studiów aktorskich na PWST w Warszawie w 1989 roku, wzięła udział w prestiżowym Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Był to ważny moment dla jej kariery, ponieważ uczestnictwo w tym festiwalu otworzyło jej drzwi do polskiej estrady. Przełomem w jej karierze był występ na 27. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1990 roku, gdzie wykonała utwór Noc z Renatą. Piosenka ta zdobyła ogromne uznanie i szybko dotarła na trzecie miejsce na liście Radiowa Piosenka Tygodnia w Programie I Polskiego Radia, przynosząc artystce popularność jako wokalistce. Występ w Opolu stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych momentów w jej karierze muzycznej.

Viki Gabor, właśc. Wiktoria Gabor, to polska piosenkarka, autorka tekstów, kompozytorka i celebrytka o romskim pochodzeniu. Urodziła się 10 lipca 2007 roku w Hamburgu jako córka Eweliny i Dariusza Gaborów. Razem z rodziną przeprowadziła się do Polski, a później do Wielkiej Brytanii, aby po siedmiu latach osiąść w Krakowie. Swoją przygodę ze śpiewaniem zaczęła od udziału w przesłuchaniach do drugiej edycji programu The Voice Kids, gdzie wykonując piosenkę "Roar" Katy Perry, zwróciła uwagę wszystkich trenerów i dotarła do finału, zajmując ostatecznie drugie miejsce.

„Doktor Żywago” (ang. Doctor Zhivago) to amerykański film melodramatyczny z 1965 roku, w reżyserii Davida Leana, oparty na scenariuszu Roberta Bolta. Dzieło to jest adaptacją słynnej powieści Borisa Pasternaka o tym samym tytule, która zdobyła Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1958 roku. Film stał się jednym z największych sukcesów w historii wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer i jednocześnie kluczowym elementem klasycznych epickich produkcji Leana, obok Mostu na rzece Kwai (1957) i Lawrence’a z Arabii (1962). W głównych rolach wystąpili: Omar Sharif jako poeta i lekarz Jurij Żywago, Julie Christie jako jego kochanka Lara Antipowa oraz Geraldine Chaplin jako Tonia Gromieko, jego żona. Film opowiada o losach Żywago na tle dramatycznych wydarzeń historycznych, takich jak rewolucja październikowa, wojna domowa w Rosji i powstanie Związku Radzieckiego. To także opowieść o miłości, zdradzie i poświęceniu, osadzona w realiach burzliwego XX wieku. Film został zrealizowany z rozmachem charakterystycznym dla Davida Leana. Zdjęcia były kręcone w Hiszpanii i Finlandii, ponieważ polityczna sytuacja uniemożliwiała realizację filmu w Rosji. Wybitna scenografia, wiernie oddająca zimowe krajobrazy Rosji, oraz znakomita ścieżka dźwiękowa autorstwa Maurice’a Jarre’a, na długo zapadły w pamięć widzów. Zwłaszcza motyw muzyczny „Lara’s Theme” zyskał światową popularność i stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych tematów filmowych. Film rozpoczyna się w latach 40. XX wieku, gdy generał Jewgraf Żywago (Alec Guinness), przyrodni brat Jurija, spotyka Tonię Komarową (Rita Tushingham), młodą pracownicę elektrowni, która może być zaginioną córką Jurija i Lary. W retrospekcji generał opowiada jej historię życia Jurija Żywago. Opowieść cofa się do początków XX wieku. Jurij, jako młody chłopiec, po śmierci matki trafia pod opiekę arystokratycznej rodziny Gromieków. W Moskwie poznaje Larę, córkę krawcowej, która uwikłana jest w skomplikowaną relację z Wiktorem Komarowskim (Rod Steiger), wpływowym politykiem. Lara, po dramatycznym incydencie, wychodzi za mąż za rewolucjonistę Paszę Antipowa (Tom Courtenay).

Anna Jantar urodziła się 10 czerwca 1950 r. w Poznaniu jako Anna Maria Szmeterling. Śpiewała w poznańskich kabaretach studenckich i teatrach poezji. W wieku 19 lat rozpoczęła współpracę z zespołem Waganci, kierowanym przez kompozytora Jarosława Kukulskiego, z którym rok później wzięła ślub.

Radiowe Nutki to warszawski zespół dziecięcy, założony w 1981 roku przez Krystynę Kwiatkowską. Zespół zyskał dużą popularność w latach 80. XX wieku, a jego występy i nagrania były chętnie słuchane przez dzieci i ich rodziców w całej Polsce. Radiowe Nutki działały w ramach Programu Pierwszego Polskiego Radia, gdzie były stałym wykonawcą w audycji „Radio Dzieciom”, dzięki czemu zespół stał się rozpoznawalny i zdobył dużą sympatię wśród słuchaczy. Radiowe Nutki wykonywały piosenki o pogodnym charakterze, kierowane do młodszej publiczności. Ich utwory opowiadały o świecie dzieci, przyjaźni, naturze, radościach dnia codziennego i rozwijaniu wyobraźni. Ich repertuar często był mylony z repertuarem popularnych Fasolek, ponieważ oba zespoły niejednokrotnie współpracowały, występując wspólnie i nagrywając podobne utwory dla Polskiego Radia i telewizji. Zarówno Fasolki, jak i Radiowe Nutki przyciągały dziecięcą publiczność lekkimi, wpadającymi w ucho melodiami i pełnymi ciepła tekstami, a także radosnym, optymistycznym przesłaniem. Radiowe Nutki były stałym elementem audycji „Radio Dzieciom”, gdzie można było usłyszeć ich najnowsze piosenki oraz największe przeboje. Regularnie pojawiały się również w telewizyjnych programach dziecięcych, m.in. w „Domowym Przedszkolu”. Dzięki tak szerokiej obecności medialnej, zespół stał się jednym z najpopularniejszych dziecięcych zespołów muzycznych tamtych lat. Programy, w których występowali, były edukacyjne i dostosowane do najmłodszych odbiorców, często łącząc elementy zabawy z nauką. Radiowe Nutki nagrały wiele piosenek, które znalazły się na licznych płytach i składankach. Do najważniejszych albumów związanych z ich działalnością należą: „Radio Dzieciom” (1987) – album będący zbiorem najpopularniejszych utworów zespołu, w którym Radiowe Nutki pokazują swoje radosne, pełne życia brzmienie. „Domowe Przedszkole - Bal Baloników” (1987/2001) – składanka piosenek różnych wykonawców, gdzie Radiowe Nutki zaprezentowały swój hit „Bal baloników”. „Piosenka o radości” (2005) – utwór, który pojawił się na albumie „Domowe Przedszkole” i stał się jednym z ich najbardziej rozpoznawalnych przebojów. „Duże Różowe Słońce” (2008) – składanka utworów dla dzieci, prezentująca różnorodne piosenki, w tym te wykonywane przez Radiowe Nutki, które wciąż były popularne nawet po latach od powstania zespołu.