Miasto

Utwór Roxie Węgiel - Miasto wydaje się być refleksyjnym monologiem osoby, która znajduje się w tętniącym życiem mieście, ale jednocześnie odczuwa pragnienie ucieczki od tego zgiełku i chaosu.

Początek utworu przedstawia poranek, kolejny dzień, który rozpoczyna się dla narratora. Jednak nawet wschód słońca, symbol nowego początku, nie jest w stanie rozproszyć mgły zmartwień i niepokojów. Autor porównuje swoje myśli do złego snu, który chce zgubić, gdyż nie przynosi one sensu.

Narrator zwraca się do kogoś, prawdopodobnie bliskiej osoby, prosząc o milczenie i cierpliwość, gdy będzie miał kłopoty ze zrozumieniem sytuacji. Wciąż zauważa blask księżyca i ucieka w środek miasta, jakby chciał się z nim zintegrować.

W kolejnych wersach autor ponownie podkreśla swoje pragnienie ciszy i spokoju. Chce pozostać z kimś bliskim, kto może mu towarzyszyć w tej chwili, która dla niego jest ważna. Przed dwunastą prosi, aby go nie budzono, chce cieszyć się ciszą i chwilą bliskości.

W drugiej części tekstu narrator opisuje bieg codzienności, gdzie podejmuje decyzje, które prowadzą go przez kolejne dni, jakby oglądał film. Jednakże wieczorem, kiedy nadchodzi czas na odpoczynek, pragnie on zanurzyć się w marzeniach i spokoju.

Kolejne zwrotki powtarzają te same motywy i pragnienia. Autor podkreśla swoją potrzebę ciszy i chwili refleksji, którą może przeżyć tylko w bliskości drugiej osoby. W ostatnich linijkach tekstu, narratorem przebija tęsknota za życiem, podkreślona przez powtarzane słowa "miasto wciąga", co sugeruje nieodpartą przynętę życia miejskiego, ale jednocześnie wyraża pragnienie pozostania przy kimś bliskim i kontynuacji życia.