„Autobiografia” jest w pojęciu wielu Polaków utworem zasługującym na miano najważniejszego w całej historii polskiej muzyki. Jest to bez wątpienia utwór niezwykły, niepowtarzalny, poruszający. Jest to swoistego rodzaju modlitwa, hymn pokoleniowy młodzieży lat 80-tych ubiegłego stulecia. Piosenka opowiada o trójce przyjaciół - Zbyszku Hołdysie, Bogdanie Olewiczu i Andrzeju Mogielnickim. Jednak przez wielu uznawana jest za utwór o całym pokoleniu lat 80-tych. To pieśń o zwyczajnych problemach młodych ludzi z tamtego czasu. Ich marzeniach o sławie, ich fascynacji nagraniami Elvisa Presleya. O trudnym zadaniu zdobycia płyt zagranicznych artystów. O codziennych zainteresowaniach – zbieraniu pocztówek, nauce gry na gitarze. A także o wielkiej, zbiorowej miłości dla symbolu kobiecości lat 80-tych – Poli Raksy. „Autobiografia” mówi o wszystkich symbolach bliskich sercu artystów z tamtych czasów. Utwór został wydany na płycie zatytułowanej „UNU”. Zbigniew Hołdys pytany o znaczenie tytułu płyty odpowiadał, że jest to imię egipskiego ptaka wolności. W rzeczywistości są to litery widniejące na tablicach rejestracyjnych pojazdów wojskowych tamtych czasów. Cenzura przyjęła tłumaczenie Hołdysa i zezwoliła wydać płytę pod tym tytułem. Przyczepiła się jednak do oryginalnych słów utworu „wujek Józek zmarł, darowano reszty kar…” ewidentnie odnoszących się do śmierci Józefa Stalina. Dlatego też w utworze słychać słowa „wiatr odnowy wiał, darowano reszty kar…”.
„Autobiorgafia” dla wielu pamiętających czasy głębokiej komuny, jest najważniejszym dziełem muzycznym, wspomnieniem, hymnem do ich młodości. Dla współczesnych słuchaczy niestety jedynie rockową, smutną balladą o młodym chłopcu z niezrozumiałych czasów. Cóż, czasy się zmieniają i nic na to nie poradzimy. Można jedynie mieć nadzieję, że „Autobiorgafia” będzie niezmiennie królowała podczas imprez karaoke w całej Polsce.
Autobiografia
