Sama kolęda była powszechnie znana w Rzeczpospolitej skoro “Najwcześniejsza zachowana wersja tekstu pochodzi ze zbioru z 1705, przechowywanego w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu. Zapisy tekstu kolędy figurują również m.in. w rękopisach przechowywanych w klasztorze benedyktynek w Staniątkach: dwóch kancjonałach Gąsiorowskiej z lat 1754 i 1758 oraz tzw. kancjonale Kiernickiej z 1754 r. (sama kolęda datowana tam na 1738 r.). Zamieszczono go także w dwóch osiemnastowiecznych rękopiśmiennych kancjonałach franciszkanek oraz w jednym rękopisie karmelitanek z końca XVIII wieku z 2. częścią kantyczki Chybińskiego. Drukiem tekst kolędy ukazał się nakładem lwowskiej oficyny Szlichtynów w zbiorze kantyczek najpierw w 1767, a następnie w 1785 roku.
Każdy ma swoją ulubioną. Może dla Fryderyka Chopina ukochaną była “Lulajże Jezuniu” skoro umieścił ją w swoim Scherzo h-moll op. 20.
Lulajże, Jezuniu, moja perełko
Lulaj, ulubione me pieścidełko
Lulajże, Jezuniu, lulajże, lulaj
A Ty Go, Matulu, w płaczu utulaj
Zamknijże znużone płaczem powieczki
Utulże zemdlone łkaniem usteczki
Lulajże, piękniuchny mój aniołeczku
Lulajże, maluchny świata kwiateczku
Lulajże różyczko najozdobniejsza
Lulajże, lilijko najprzyjemniejsza
Lulajże, przyjemna oczom gwiazdeczko
Lulaj, najśliczniejsze świata słoneczko
Matuniu kochana, już odchodzimy
Małemu Dzieciątku przyśpiewujemy
My z Tobą tam w niebie, spocząć pragniemy
Ciebie, tu na ziemi, kochać będziemy
Cyt cyt cyt, już zaśnie małe Dzieciątko
Patrz jeno, jak to śpi niby kurczątko
Cyt cyt cyt, wszyscy się spać zabierajcie
Mojego Dzieciątka nie przebudzajcie
Lulajże Jezuniu