Irena Kwiatkowska
Irena Kwiatkowska-Kielska była jedną z najwybitniejszych polskich artystek, której twórczość obejmowała szeroki zakres działalności – od teatru przez film, aż po telewizję i radio. Urodziła się 17 września 1912 roku w Warszawie jako córka zecera Kryspina Stanisława Kwiatkowskiego i Marianny z Barabaszów. W młodości uczęszczała do żeńskiego Gimnazjum Państwowego im. Klementyny Hoffmanowej w Warszawie, gdzie oprócz nauki zaczęła rozwijać swoje zainteresowania aktorskie, a także sportowe – brała udział w zawodach szermierczych. Po ukończeniu gimnazjum, Irena Kwiatkowska podjęła studia na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, gdzie kształciła się pod okiem wybitnych pedagogów, takich jak Aleksander Zelwerowicz czy Stefan Jaracz. W 1935 roku ukończyła studia i zadebiutowała na scenie w kabarecie Cyrulik Warszawski. Przed wybuchem II wojny światowej występowała w teatrach Powszechnym w Warszawie, Nowym w Poznaniu oraz Polskim w Katowicach, zdobywając doświadczenie na scenach teatralnych w różnych miastach Polski. Podczas niemieckiej okupacji Irena Kwiatkowska aktywnie angażowała się w działalność konspiracyjną – była żołnierzem Armii Krajowej, pełniąc rolę łączniczki w powstaniu warszawskim. Po wojnie, zmuszona opuścić stolicę, dotarła pieszo do Makowa Podhalańskiego, a do Warszawy wróciła dopiero w 1948 roku. W tym samym roku rozpoczęła współpracę z kabaretem „Siedem Kotów” w Krakowie, który był jednym z pierwszych powojennych kabaretów, a jej partnerem artystycznym był Konstanty Ildefons Gałczyński, który pisał dla niej teksty. To właśnie w tym kabarecie Kwiatkowska zyskała ogromną popularność, wcielając się w postaci stworzone przez Gałczyńskiego, takie jak Hermenegilda Kociubińska. Po powrocie do Warszawy, Kwiatkowska związana była z wieloma teatrami, takimi jak Teatr Klasyczny, Teatr Współczesny, Teatr Satyryków czy Teatr Komedia. Występowała w ponad stu rolach teatralnych, zyskując uznanie za swoje wyjątkowe zdolności komediowe i dramatyczne. Jej kreacje, takie jak Dulska w "Jeszcze Dulska" czy Aurelia w "Wariatce z Chaillot", zdobyły serca widzów i krytyków teatralnych. Jej umiejętność oddania groteski, śmieszności i dramatyzmu, a także doskonały warsztat aktorski sprawiły, że była uznawana za jedną z najwybitniejszych aktorek teatralnych swojej epoki. Irena Kwiatkowska była również bardzo obecna na scenie kabaretowej, występując w takich programach jak Kabaret Dudek i Kabaret Starszych Panów. Jej brawurowe występy w tych programach ugruntowały jej status jednej z najważniejszych postaci polskiej sceny rozrywkowej.
Poza teatrem i kabaretem, Irena Kwiatkowska była także gwiazdą radia i telewizji. Przez niemal 65 lat współpracowała z Polskim Radiem, gdzie była zarówno spikerem, jak i wykonawcą wielu audycji, szczególnie dla dzieci. Jej interpretacje wierszy Jana Brzechwy, Juliana Tuwima oraz książek, takich jak „Przygody Plastusia” czy „Ania z Zielonego Wzgórza”, stały się kultowe. Kwiatkowska była także wielokrotnie nagradzana przez Polskie Radio, otrzymując Złoty i Diamentowy Mikrofon, a także Wielki Splendor za całokształt twórczości. W telewizji występowała m.in. w Teatrze Telewizji oraz w licznych produkcjach, w tym w słynnych serialach, takich jak "Wojna domowa" (1965) oraz "Czterdziestolatek" (1974), gdzie grała postać kobiety pracującej, która stała się jednym z jej najbardziej rozpoznawalnych wcieleń. Kwiatkowska była również aktorką filmową. Zadebiutowała w 1945 roku w filmie „2x2=4”, a jej filmowa kariera obejmowała takie produkcje jak „Żołnierz królowej Madagaskaru” (1958), „Klub Kawalerów” (1962) oraz „Czterdziestolatek” (1974). Choć była przede wszystkim znana z ról komediowych, potrafiła również odnaleźć się w dramatach, zachwycając widzów swoją wszechstronnością. W życiu prywatnym Irena Kwiatkowska była żoną Bolesława Kielskiego, spikera Polskiego Radia, z którym przeżyła ponad 40 lat. Para nie miała dzieci, a jej pasierbem był Andrzej Kielski, syn męża z pierwszego małżeństwa. Po śmierci męża w 1993 roku Kwiatkowska przez długi czas kontynuowała działalność artystyczną, ale w 1994 roku, po zakończeniu kariery zawodowej, przeszła na emeryturę. W ciągu swojej długiej kariery Irena Kwiatkowska otrzymała liczne nagrody i wyróżnienia, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Gloria Artis”, Order Uśmiechu oraz wiele innych prestiżowych odznaczeń. Była także laureatką wielu nagród za całokształt twórczości. Otrzymała również statuetki i wyróżnienia za swoje zasługi dla polskiej kultury, w tym tytuł „Gwiazdy Telewizji Polskiej” i Specjalną Złotą Kaczkę w 2008 roku za rolę komediową stulecia. Irena Kwiatkowska zmarła 3 marca 2011 roku w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Pożegnali ją nie tylko jej najbliżsi, ale także licznie przybyli artyści i przedstawiciele świata kultury. Została pochowana na warszawskich Powązkach, obok swojego męża Bolesława Kielskiego. Pozostawiła po sobie niezatarte ślady w polskim teatrze, filmie, kabarecie i radiu, a jej twórczość była ceniona przez pokolenia Polaków.
