No to co
No To Co to polski zespół wokalno-instrumentalny, który połączył polski folklor z muzyką skifflową i bigbitem. Grupa została założona w 1967 roku w Łodzi przez dwóch byłych wokalistów znanych polskich zespołów: Piotra Janczerskiego (byłego wokalistę zespołu Niebiesko-Czarni) i Jerzego Krzemińskiego (byłego wokalistę i instrumentalistę zespołu Trubadurzy). Zespół zdobył ogromną popularność w Polsce, a także poza jej granicami, dzięki swojej unikalnej kombinacji tradycyjnych melodii ludowych i nowoczesnych brzmień lat 60. XX wieku. Zespół No To Co początkowo nie miał jeszcze swojej nazwy, ale już 5 grudnia 1967 roku zadebiutował w programie telewizyjnym „Po szóstej”. W konkursie ogłoszonym przez program wybrano nazwę „Grupa Skifflowa No To Co”, która od 1970 roku funkcjonowała jako „No To Co i Piotr Janczerski”. Wkrótce po debiucie, w styczniu 1968 roku, grupa rozpoczęła występy estradowe na terenie całej Polski, zdobywając popularność dzięki energetycznym występom i wyjątkowemu połączeniu polskiego folkloru z muzyką skiflową. Wkrótce po rozpoczęciu działalności, zespół zaczął koncertować nie tylko w Polsce, ale również za granicą – w takich krajach jak Francja, Kanada, USA, Wielka Brytania, Niemcy, oraz państwa socjalistyczne. W grudniu 1968 roku, grupa zdobyła główną nagrodę na VI KFPP w Opolu za utwór „Po ten kwiat czerwony”. Chociaż nie otrzymała nagrody za utwór „Te opolskie dziouchy”, to właśnie ten kawałek stał się jednym z największych przebojów zespołu. Kolejne sukcesy przyszły w latach 1969-1970, kiedy to zespół zdobywał nagrody na różnych festiwalach, m.in. na III Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, na festiwalu Folk Country w Pradze, a także na V Festiwalu Bratysławska Lira. Rok 1969 był szczególnie ważny dla grupy No To Co, kiedy to otrzymali Złotą Płytę za album Nikifor. Grupa nagrała również album So What dla wytwórni CBS, co miało na celu dotarcie do zagranicznego rynku. Zespół kontynuował swoje występy na międzynarodowych scenach, a w 1970 roku pojawił się w programach telewizyjnych, takich jak Jutro teleturniej miast, a także w widowiskach muzycznych, takich jak No To Co na przedmieściu czy Te opolskie dziouchy – przeboje No To Co. W tym czasie zespół wystąpił również w filmie Milion za Laurę, który miał swoją premierę w 1971 roku. Lata 1970–1974 były okresem zmian w składzie zespołu. Po odejściu Jerzego Grunwalda w 1970 roku oraz Piotra Janczerskiego w 1971 roku, grupa zmieniła swoje brzmienie na bardziej rockowe, co nieco wpłynęło na jej popularność. W 1971 roku do grupy dołączył Edward Jugo, a w 1974 roku basistą został Czesław Mogiliński, który wcześniej grał w zespole Andrzej i Eliza. Zespół kontynuował koncertowanie za granicą, m.in. w Bułgarii, ZSRR, NRD i Szwecji. Zespół występował również na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.
W 1977 roku miejsce Jerzego Krzemińskiego w zespole zajął Michał Potępa, a kierownictwo grupy objął Bogdan Borkowski. Zespół zrealizował program z okazji 13-lecia istnienia. Po kolejnej zmianie gitarzysty, gdy Grzegorz Kuczyński zastąpił Michała Potępę, zespół nadal koncertował, nagrywając materiał w Polskim Radiu Łódź. Jednakże, w 1980 roku zespół zakończył działalność, po zrealizowaniu wielu koncertów i nagrań w kraju i za granicą. Po wielu latach przerwy, w 1993 roku grupa postanowiła reaktywować się w oryginalnym składzie (bez Jerzego Grunwalda). Zespół rozpoczął trasę koncertową No To Co – Tour of Poland ’93, która okazała się dużym sukcesem. Po tej reaktywacji, zespół kontynuował działalność koncertową zarówno w Polsce, jak i zagranicą, prezentując swoje utwory publiczności, która pamiętała ich największe przeboje. Zespół No To Co występował także w kolejnych latach, organizując koncerty w Polsce i za granicą. W 2007 roku zmarł Bogdan Borkowski, który był kluczową postacią w historii grupy. W 2010 roku z zespołu odszedł Jerzy Krzemiński, ale jego założyciel, Piotr Janczerski, występował z grupą gościnnie. W 2017 roku zespół wystąpił na 54 KFPP w Opolu, celebrując 50-lecie swojej działalności muzycznej. Zespół No To Co to jeden z najbardziej kultowych polskich zespołów lat 60. i 70., który swoją twórczością łączył tradycję polskiego folkloru z nowoczesnymi brzmieniami skiffle i bigbitu. Zespół osiągnął ogromne sukcesy na krajowych i międzynarodowych scenach, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Pomimo zmian w składzie i brzmieniu, zespół pozostaje symbolem pewnej epoki w polskiej muzyce rozrywkowej. Warto dodać, że ich piosenki, takie jak „Po ten kwiat czerwony” czy „Te opolskie dziouchy”, pozostają klasykami w repertuarze polskiego disco lat 60. i 70.
