Janusz Panasewicz
Janusz Panasewicz, właśc. Jan Panasewicz (ur. 18 stycznia 1956 w Lipsku), to polski wokalista rockowy, autor tekstów piosenek i jeden z najważniejszych frontmanów w historii polskiej sceny muzycznej. Najbardziej znany jako wokalista zespołu Lady Pank, od lat uznawany jest za jednego z najbardziej wpływowych polskich artystów rockowych. Urodził się w Lipsku jako syn Tadeusza, naczelnika poczty, oraz Jadwigi Panasewicz, która przez 40 lat śpiewała w chórze. Ma dwóch braci – Józefa i Tomasza. Panasewicz dorastał w Olecku, gdzie ukończył szkołę podstawową. Już jako uczeń ósmej klasy zaczął amatorsko śpiewać i grać na gitarze w przerwach lekcyjnych. Jako nastolatek dorabiał, grając na weselach jako perkusista. W 1973 zdobył szóste miejsce na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze za wykonanie utworu „Bradziaga”. Po maturze, którą zdał w 1975 w Białymstoku, równolegle uczył się śpiewu w tamtejszej szkole muzycznej pod kierunkiem Karola Olszewskiego. Po zakończeniu nauki w szkole średniej pracował w Regionalnym Ośrodku Kultury „Mazury Garbate” w Olecku. W 1979 dołączył do zespołu Ogród Wyobraźni, ale jeszcze w tym samym roku zakończył współpracę. Podczas odbywania służby wojskowej w Lublinie był członkiem zespołu Desant, gdzie zetknął się z Urszulą Mogielnicką, co otworzyło drogę do współpracy z Andrzejem Mogielnickim i zespołem Lady Pank. W 1982 Panasewicz dołączył do Lady Pank, stając się ich wokalistą. Jego pierwsze nagrania z zespołem to „Minus 10 w Rio” i „Tańcz głupia tańcz”. Lata 80. przyniosły Panasewiczowi ogromną popularność. W 1983 został uznany za najlepszego wokalistę w licznych rankingach. Poza działalnością z Lady Pank nagrał duet z Krystyną Prońko („Firma ja i ty”) i brał udział w projektach charytatywnych, takich jak „Nasz Wspólny Świat”. W latach 1987–1988 wystąpił w filmach oraz gościnnie nagrywał z innymi artystami.
Podczas zawieszenia działalności Lady Pank (1991–1994) mieszkał w Chicago i Nowym Jorku, gdzie grał z Ryszardem Sygitowiczem i okazjonalnie występował z grupą Wander Band. W 1994 powrócił do Polski, reaktywował Lady Pank i zaczął pisać teksty na ich albumy, w tym do hitów takich jak „Młode orły” czy „Znowu pada deszcz”. W 2008 Janusz Panasewicz wydał swój pierwszy solowy album pt. „Panasewicz”, zawierający głównie liryczne ballady. W 2014 ukazała się jego druga solowa płyta „Fotografie”, inspirowana klasycznym rockiem, na której współpracował m.in. z Johnem Porterem. Panasewicz zdobył wiele nagród i wyróżnień. W 2009 otrzymał tytuł „Zasłużony dla miasta Olecka”, a w 2018 w Olecku odsłonięto ławkę z jego rzeźbą. Jego wkład w kulturę został również uhonorowany gwiazdą na Alei Gwiazd Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Artysta ma trzech synów – Wojciecha (z pierwszego małżeństwa z Bogusławą Ossowską) oraz bliźniaków Brunona i Juliusza (z obecnego związku z Ewą Smolarczyk). Jest zapalonym fanem piłki nożnej, wielbicielem FC Barcelony, Legii Warszawa i Jagiellonii Białystok. Komentował mecze Ligi Mistrzów w Polsat Sport. Panasewicz kilkukrotnie mierzył się z krytyką za swoje zachowanie. W 2007 roku podczas koncertu rzucił butelką w fotoreporterkę, za co został ukarany grzywną. W 2014 wystąpił nietrzeźwy na scenie, co wywołało burzę w mediach. Po tym incydencie postanowił rzucić alkohol i deklaruje się jako abstynent. Jego twórczość wpłynęła na pokolenia artystów, a sam Panasewicz uważany jest za ikonę polskiego rocka. Jego charakterystyczny głos i sceniczna charyzma uczyniły go jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich wokalistów.
