Edmund Fetting

Edmund Andrzej Fetting urodził się 10 listopada 1927 roku w Warszawie. Był synem Stefanii z Kazimierskich i Edmunda Teodora Fettinga, warszawskiego architekta. Dorastał w artystycznej atmosferze, choć jego ojciec początkowo nie pochwalał wybranej przez syna drogi zawodowej, uważając aktorstwo za nieodpowiednie dla poważnego mężczyzny. W czasie okupacji niemieckiej rodzina schroniła się u wujka Edmunda, księdza Jana Kazimierskiego, proboszcza w Baranowie pod Warszawą. Tam Fetting rozpoczął swoje pierwsze aktorskie próby, organizując amatorski teatrzyk. Od młodości fascynował się muzyką, szczególnie jazzem. W latach 1947–1948 współtworzył zespół jazzowy „Marabut,” z którym występował w warszawskiej siedzibie YMCA, a koncerty te zapowiadał Leopold Tyrmand. Fetting nauczył się gry na fortepianie i akordeonie, co było zasługą jego brata, pianisty. Równocześnie zaczął studiować w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej w Warszawie. Jednak po dwóch latach został wydalony za „brak talentu” — krytyczną opinię wyraził sam rektor Aleksander Zelwerowicz, który uważał Fettinga za zbyt melancholijnego na scenę. Mimo to Fetting się nie poddał; w 1951 roku zdał egzamin aktorski eksternistycznie. Swoją karierę teatralną rozpoczął w Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie rozwijał aktorskie umiejętności. Kolejno występował w teatrach w Kaliszu i Łodzi, współpracując z uznanymi reżyserami, takimi jak Kazimierz Dejmek. Przełom w jego karierze nastąpił po dołączeniu do zespołu Teatru Wybrzeże w Gdańsku, gdzie zagrał między innymi Raskolnikowa w adaptacji „Zbrodni i kary” w reżyserii Zygmunta Hübnera oraz Hamleta. Właśnie ta rola zyskała uznanie jego ojca, który po raz pierwszy po spektaklu wyraził dumę z syna. W 1960 roku Fetting wrócił do Warszawy i związał się z Teatrem Dramatycznym, jedną z najważniejszych scen stolicy. Jego kariera teatralna rozwijała się dynamicznie, a Fetting występował także na deskach Teatru Ateneum, Powszechnego, Na Woli oraz Nowego. Grał z sukcesem w sztukach współczesnych i klasycznych, m.in. jako Pastor Manders w „Upiorach” i Fryderyk Chopin w „Lecie w Nohant”. Fetting odnosił sukcesy także na ekranie. Jego pierwszą główną rolą była postać Michała w filmie „Zaduszki” (1961) Tadeusza Konwickiego, a następnie pojawił się w takich produkcjach jak „Popioły” Andrzeja Wajdy, „Lokis” Janusza Majewskiego i „Zbrodniarz i panna” Janusza Nasfetera. W serialach zapisał się w pamięci widzów rolami w „Czarnych chmurach,” „Królowa Bona” oraz „Nad Niemnem.” Edmund Fetting zdobył szczególne miejsce w polskiej kulturze dzięki wykonaniu utworów muzycznych, które przyniosły mu wielką popularność. W 1964 roku zaśpiewał piosenkę „Nim wstanie dzień” do filmu „Prawo i pięść” Jerzego Hoffmana. Utwór, napisany przez Agnieszkę Osiecką i Krzysztofa Komedę, stał się jednym z największych polskich przebojów filmowych. Równie słynna była „Ballada o pancernych” z serialu „Czterej pancerni i pies,” której tekst także napisała Osiecka, a muzykę skomponował Andrzej Walaciński.