Filipinki
Filipinki to polski zespół wokalny ze Szczecina, który zrewolucjonizował polską scenę muzyczną w latach 60. XX wieku. Ich sukces, zbudowany na naturalnym talencie, pasji i ciężkiej pracy, czyni z nich pionierki girlsbandów w Europie. Filipinki powstały w listopadzie 1959 roku z inicjatywy Jana Janikowskiego, nauczyciela ekonomii i muzyki w Technikum Handlowym w Szczecinie. Zespół założono z okazji 15-lecia szkoły, a jego nazwa została zainspirowana tytułem czasopisma młodzieżowego „Filipinka”. Początkowo grupa miała charakter amatorski, a jej skład wyłoniono spośród uczennic szkolnego chóru. Ich pierwszy występ odbył się w 1960 roku podczas szkolnej akademii, gdzie zaprezentowały się z dużym entuzjazmem i muzycznym potencjałem. Wkrótce zaczęły odnosić sukcesy – w 1961 roku otrzymały wyróżnienie na Wielkim Festiwalu Muzyki, Pieśni i Tańca we Wrocławiu za wykonanie utworu „Ave Maria no morro”. Przełomem w karierze zespołu był udział w radiowym konkursie „Mikrofon dla wszystkich” w 1962 roku. Sukces w konkursie przyczynił się do pierwszych nagrań dla Szczecińskiej Rozgłośni Polskiego Radia, które później emitowano na antenie ogólnopolskiej. Rok 1963 okazał się kluczowy dla Filipinek. Wystąpiły w radiowych audycjach Jana Świącia i Zalewskiego, a w kwietniu zadebiutowały w telewizji. W maju 1963 roku oficjalnie przyjęły nazwę Filipinki podczas uroczystości w redakcji czasopisma „Filipinka” w Warszawie. Latem tego roku odbyły pierwsze koncerty zagraniczne w NRD i Szwecji, a jesienią nagrały swoją debiutancką płytę. Filipinki szybko zyskały status najpopularniejszego zespołu w PRL-u. W 1964 roku ich piosenki dominowały na listach przebojów, a wśród ich hitów znalazły się takie utwory jak „Filipinki – to my”, „Spacer po porcie” czy „Do widzenia profesorze”.
Zespół odnosił sukcesy nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Filipinki koncertowały w Anglii, Bułgarii, Francji, Kanadzie, USA oraz ZSRR. W 1967 roku odbyły dwumiesięczne tournée po Związku Radzieckim, co świadczyło o ich ogromnej popularności na rynkach zagranicznych. W sumie w ciągu 15 lat działalności dały około 4000 koncertów, przemierzając ponad 700 tysięcy kilometrów i występując na trzech kontynentach. Filipinki wykonywały piosenki pełne młodzieńczej radości i energii, które zyskały ogromną popularność wśród publiczności. Ich najważniejsze utwory to m.in. „Batumi”, „Parasolki”, „Charleston nastolatków”, „Bal Arlekina” i „Kto się lubi, ten się czubi”. Wiele z ich największych przebojów skomponowali Jan Janikowski i Włodzimierz Patuszyński, a od 1967 roku – Mateusz Święcicki. Choć zaczynały od lekkiego repertuaru, ich brzmienie ewoluowało w kierunku bardziej zróżnicowanych stylów, sięgając nawet po psychodelicznego rocka. Filipinki były pierwszym polskim zespołem, który podpisał profesjonalny kontrakt reklamowy, wyznaczając standardy dla przyszłych artystów. Ich trzy pierwsze płyty rozeszły się w nakładzie miliona egzemplarzy, co zostało odnotowane nawet w amerykańskim magazynie „Billboard”. Filipinki występowały w siedmioosobowym składzie do 1967 roku. Po tym czasie skład i charakter zespołu ulegały zmianom, a działalność grupy stopniowo wygasała. Ostatecznie Filipinki zakończyły swoją działalność w połowie lat 70. Zespół na zawsze zmienił polską muzykę rozrywkową, wprowadzając nową energię i nowoczesne wzorce. Filipinki były inspiracją dla kolejnych pokoleń artystów, udowadniając, że polska scena muzyczna może być nowoczesna, radosna i pełna młodzieńczego entuzjazmu. Filipinki zapisały się w historii jako jeden z najważniejszych polskich zespołów muzycznych. Ich sukces, mierzalny tysiącami koncertów i milionowymi nakładami płyt, był owocem talentu, odwagi i determinacji. Zespół udowodnił, że pasja i kreatywność mogą przełamać bariery i osiągnąć sukces zarówno w kraju, jak i za granicą. Filipinki pozostają symbolem młodzieńczej energii i muzycznego przełomu lat 60. w Polsce.
