Agnieszka Osiecka
Agnieszka Osiecka, urodzona 9 października 1936 roku w Warszawie, była jednym z najwybitniejszych polskich twórców XX wieku – poetką, autorką tekstów piosenek, pisarką, reżyserką teatralną i telewizyjną oraz dziennikarką. Jej twórczość była szeroka i różnorodna, obejmując zarówno piosenki, jak i literaturę, a także prace reżyserskie. Osiecka zyskała ogromne uznanie w Polsce, tworząc ponadczasowe teksty, które do dziś są uwielbiane przez pokolenia. Agnieszka Osiecka pochodziła z rodziny o zróżnicowanych korzeniach. Jej ojciec, Wiktor Osiecki, urodził się w Belgradzie, a matka, Maria z domu Sztechman, była kobietą o silnej osobowości, prowadzącą salony literackie w warszawskich kawiarniach. Po wojnie, kiedy Osieccy wrócili do Warszawy, rodzina zmagała się z trudnościami życia w zniszczonym kraju, a Agnieszka, będąca młodą dziewczyną, znalazła się w centrum intelektualnych i artystycznych poszukiwań. Agnieszka uczęszczała do Liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, gdzie dała się poznać jako osoba nietypowa, wyłamująca się ze schematów. Jej życie szkolne było pełne niezgodności, zarówno z koleżankami, jak i z ówczesnym systemem, co rysowało jej obraz jako buntowniczej i poszukującej własnej tożsamości. W latach 1952–1956 studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie podjęła naukę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi, gdzie studiowała reżyserię filmową. To tam, w trakcie studiów, rozpoczęła pisać teksty piosenek, co stało się jej główną pasją.
Agnieszka Osiecka związała się na stałe z polską sceną artystyczną, zaczynając swoją karierę jako autorka tekstów w Spółdzielni Satyryków, gdzie jej teksty stały się nieodłącznym elementem programów satyrycznych. Już w 1963 roku napisała swój pierwszy wielki hit – „Piosenkę o okularnikach”, za którą otrzymała nagrodę na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. To otworzyło jej drogę do sukcesów na polskiej estradzie. W ciągu swojej kariery Osiecka napisała setki tekstów piosenek, wiele z nich stało się nieśmiertelnymi przebojami, które śpiewano przez pokolenia. Wśród najbardziej znanych piosenek, które wyszły spod jej pióra, można wymienić „Na całych jeziorach ty” (nagrodzona w 1966 roku na Festiwalu w Opolu), „Bawmy się” czy „Zachwycisz mnie”. Jej współprace z gwiazdami polskiej estrady, jak Ewa Demarczyk, Maryla Rodowicz czy Kora, pozostawiły niezatarte ślady w historii polskiej muzyki. Agnieszka Osiecka była również związana z Polskim Radiem, gdzie prowadziła przez siedem lat Radiowe Studio Piosenki, mając duży wpływ na kształtowanie polskiej muzyki rozrywkowej lat 60. i 70. Pomogła wypromować wielu artystów i napisała dla nich niezliczoną liczbę piosenek, które na stałe weszły do kanonu polskiej muzyki. Osiecka była również twórczynią kilku sztuk teatralnych, takich jak „Apetyt na śmierć” i „Darcie pierza”. Ostatnie lata swojego życia spędziła w Sopocie, współpracując z Teatrem Atelier Andrégo Hübnera-Ochodlo, gdzie powstały jej ostatnie dzieła artystyczne. Agnieszka Osiecka była osobą, której życie prywatne było równie burzliwe, co artystyczne. W młodości była związana z pisarzem Markiem Hłaską, a ich związek na zawsze pozostał w jej wspomnieniach. Osiecka przez całe życie zmagała się z problemami osobistymi i emocjonalnymi, które wielokrotnie były źródłem jej twórczości. Miała za sobą kilka małżeństw, w tym z Wojciechem Frykowskim i reżyserem Wojciechem Jesionką, ale jej najdłuższy związek to ten z dziennikarzem Danielem Passentem, z którym miała córkę Agatę. Agnieszka Osiecka zmarła 7 marca 1997 roku w wyniku choroby nowotworowej. Jej śmierć była ogromną stratą dla polskiej kultury, ale jej twórczość pozostaje żywa do dziś. Piosenki Osieckiej, pełne emocji, refleksji i literackich smaczków, są grane na estradach i wciąż stanowią inspirację dla nowych pokoleń artystów. Po jej śmierci, w 1997 roku, została pośmiertnie odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w uznaniu jej wybitnych zasług dla kultury polskiej. Pozostawiła po sobie nie tylko ogromną spuściznę literacką, ale także wspomnienie o wyjątkowej osobowości, która przez całe życie walczyła o swój głos w świecie, który nie zawsze jej sprzyjał. Jej życie i twórczość na zawsze pozostaną częścią polskiej kultury i muzyki.
